Archdiocesan Annual Retreat for Priests

Archdiocesan Annual Retreat for Priests will be held from 24^th July 2016 at 06.30pm till 29th Lunch.  Rev. Fr. Dominic Valanmanal will direct the annual retreat. 

`ക്രിസ്തുമസ് വീണ്ടും സമാഗതമായിരിക്കുകയാണ്'.
എല്ലാ ക്രിസ്തുമസ് സന്ദേശങ്ങളും ആരംഭിക്കുന്നത് ഇത്തരം ഒരു വാക്യത്തോടു കൂടിയാണല്ലോ. എന്നാല്‍ ഡിസംബര്‍ 25 എന്ന തിയ്യതി ക്രിസ്തുമസ് ആണെന്ന് പറയാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് കുറച്ച് കാലം മാത്രമേ ആയിട്ടുള്ളൂ എന്ന് പലര്‍ക്കും അറിയില്ല.
നാലാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് ക്രിസ്തുമതം ഔദ്യോഗികമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടത്. റോമ സാമ്രാജ്യത്തില്‍ അതുവരെ ഡിസംബര്‍ 25 സൂര്യഭഗവാന്റെ ഉത്സവമായി ആചരിച്ചു വന്നിരുന്നു. റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ മതം ക്രിസ്തുമതമായി മാറിക്കഴിഞ്ഞപ്പോഴും സാധാരണ ആളുകള്‍ ഉത്സാഹപൂര്‍വ്വം അത് കൊണ്ടാടിയിരുന്നു. അപ്പോള്‍ സഭയിലെ ചില പണ്ഡിതന്‍മാരും ബുദ്ധിമാന്‍മാരുമായിരുന്ന ആളുകള്‍ പറഞ്ഞു, ‘യേശുക്രിസ്തുവാണ് സാക്ഷാല്‍ സൂര്യന്‍. അതുകൊണ്ട് സൂര്യന്‍ ഉത്സവം എന്നു പറയുന്നത് യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ഉത്സവമാണ്. ഈ ദിവസം ക്രിസ്തുമസ് ആയി നമുക്ക് ആഘോഷിക്കാം’ എന്ന്. അങ്ങനെയാണ് ഡിസംബര്‍ 25 ക്രിസ്തുമസ് ആയത്. ജൂലിയസ് ഒന്നാമന്‍ എന്ന മാര്‍പ്പാപ്പയാണ് ഇതു സംബന്ധിച്ച തിട്ടൂരം പാശ്ചാത്യ സഭയില്‍ പുറപ്പെടുവിച്ചത്. പാശ്ചാത്യ സഭയിലാണ് ഈ ആഘോഷം തുടങ്ങിയത്.
ഏഷ്യയിലുള്ള ക്രൈസ്തവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഈസ്റ്റര്‍ ആയിരുന്നു പ്രധാനപ്പെട്ട ആഘോഷം. രണ്ടു ആഘോഷങ്ങളാണ് പ്രധാനമായും ആഘോഷിച്ചിരുന്നത്. ക്രിസ്തുവിന്റെ ജനനത്തേക്കാള്‍ കൂടുതലായി, കിഴക്കു നിന്നുള്ള രാജാക്കന്‍മാര്‍ ക്രിസ്തുവിനെ വന്നു കണ്ട അനുഭവവും, ക്രിസ്തുവിന്റെ യോഹന്നാനില്‍ പ്രാപിച്ച സ്‌നാനത്തിന്റെ അനുഭവവും ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന ദിവസമാണ് എപ്പിസനി. ആ എപ്പിസനി ആയിരുന്നു പൗരസ്ത്യര്‍ക്കു പ്രധാനം.
ഇതിനകത്ത് വലിയൊരു ദാര്‍ശനികമായ വിഷയം കൂടി അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് എന്ന് അറിയണം. യേശുക്രിസ്തുവിനെ കാണുന്നത്, അറിയുന്നത്, ചരിത്രപരമായ ഒരു സംഭവം എന്നതിലുപരി യുക്തിപരമായൊരു സമാഗമത്തിന്റെ അനുഭവമാകണം എന്നുള്ളതാണതിന്റെ അര്‍ത്ഥം.
പാശ്ചാത്യരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം എല്ലാ കാര്യങ്ങളും കൃത്യമായി കണക്കാക്കി പറയുന്ന സ്വഭാവത്തില്‍, അവര്‍ക്ക് ജനനതീയ്യതി പ്രധാനമായിരിക്കാം. പൗരസ്ത്യ ദാര്‍ശനിക മേഖലയില്‍, യേശു ക്രിസ്തു ജനിച്ചു എന്നുള്ളതിനേക്കാള്‍ പ്രധാനം ഞാന്‍ യേശുക്രിസ്തുവിനെ കാണുന്നു എന്നുള്ളതാണ്.
സ്‌നാപക യോഹന്നാന്‍ യേശുക്രിസ്തുവിനെ പില്‍ക്കാലത്ത് ജോര്‍ദാന്‍ നദിയുടെ തീരത്ത് വെച്ച് കണ്ടപ്പോള്‍ ‘ഇതാ പോകുന്നു ദൈവത്തിന്റെ കുഞ്ഞാട്’ എന്നു പറഞ്ഞു. അതുപോലെ തന്നെയാണ് കിഴക്കു നിന്നു വന്ന വിദ്വാന്‍മാരും യേശുക്രിസ്തുവിനെ വന്നു കണ്ടത്. ആ മലഞ്ചെരുവില്‍ ക്രിസ്തുവിനെ പ്രസവിച്ച കാലത്ത്, ആടുകളെ മേച്ചിരുന്ന പാവപ്പെട്ട ആട്ടിടയന്‍മാരും ക്രിസ്തുവിനെ പോയി കണ്ടു. അതു കൊണ്ട് പൗരസ്ത്യ ദര്‍ശനത്തില്‍ ക്രിസ്തു ജനിച്ചു എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ പോര, നമ്മള്‍ ക്രിസ്തുവിനെ കാണണം. ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ജീവിതത്തില്‍ ഒരു അനുഭവമായി സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടണം. അതുകൊണ്ടാണ് അനുഭവമാണ് പ്രധാനം എന്ന് പൗരസ്ത്യ ക്രൈസ്തവ ദര്‍ശനം നമുക്ക് പറഞ്ഞു തരുന്നത്.
ഇത് ചരിത്രത്തിന്റെ പാരമ്പര്യമാണെന്ന് ക്രൈസ്തവശാസ്ത്രം പറയുന്നു. ഉത്പത്തി പുസ്തകത്തില്‍ അബ്രഹാം തന്റെ മകനായ ഇസ്ഹാക്കിനെ – ഇസ്മാഈലിനെ എന്നാണ് ഇസ്ലാമിക പാരമ്പര്യം – ബലി കഴിക്കാന്‍ കൊണ്ടു പോകുന്നത് ബൈബിളില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത്, ആ മകന്‍ ചോദിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്. ‘ബലി കഴിക്കാനുള്ള കുഞ്ഞാട് എവിടെ?’ എന്ന്. അപ്പോള്‍ അബ്രഹാം പറയുന്ന മറുപടി, ‘ദൈവത്തിന്റെ കുഞ്ഞാടിനെ ദൈവം കാണിച്ചു തരും’ എന്നാണ്. ആ കുഞ്ഞാടിനെ കാണിച്ചു കൊടുക്കുന്നും അത് ബലികഴിക്കുന്നുമുണ്ട്. എന്നാല്‍ യോഹന്നാന്‍ സ്‌നാപകന്‍ പറയുന്ന ആ വാക്കുകള്‍, രണ്ടായിരം വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം ആ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം കിട്ടുന്നത് പോലെയാണ് നമുക്ക് തോന്നുക. ‘ബലി കഴിക്കാനുള്ള ആടെവിടെ’ എന്ന ചോദ്യത്തിന് രണ്ടായിരത്തോളം വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം ജോര്‍ദാന്‍ തീരത്ത് വെച്ച് യോഹന്നാന്‍ സ്‌നാപകനില്‍ നിന്ന് മറുപടി കിട്ടുകയാണ്. ‘ഇതാ പോകുന്നു ദൈവത്തിന്റെ കുഞ്ഞാട്’. ഈ കുഞ്ഞാടാണ് ബലി കഴിക്കാന്‍ പോകുന്നത്.
അതെന്തായാലും, നമുക്ക് ക്രിസ്തു ജനിച്ചു എന്നുള്ളതിനേക്കാള്‍ ക്രിസ്തുവിന്റെ സന്നിധിയില്‍ നാം എത്തി എന്നുള്ളതാണ് പ്രധാനം. അങ്ങനെ നമ്മള്‍ എത്തുമ്പോള്‍ രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണ് സംഭവിക്കേണ്ടത്. ഒന്നാമത്, നമുക്ക് അവിടെ എത്താന്‍ വേണ്ട വിനയം വേണം.
ബത്‌ലഹേമില്‍ പോയിട്ടുള്ളവര്‍ക്ക് അറിയാം. ക്രിസ്തു ജനിച്ചതായി പറയപ്പെടുന്ന സ്ഥലത്ത് പ്രവേശിച്ച് ആ ഭൂമിയില്‍ ചുംബിക്കാനായി സന്ദര്‍ശകര്‍ക്ക് സൗകര്യമേര്‍പ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ, കയറണമെന്നുണ്ടെങ്കില്‍, സാധാരണ പൊക്കം കുറഞ്ഞ ഒരു വാതില്‍ മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ സിനിമാ നടനായ ഉണ്ടപക്രുവിന് പോലും മുട്ടിലിഴയേണ്ട തരത്തിലുള്ള ചെറിയ ഒരു ദ്വാരത്തിലൂടെയാണ് അതിനകത്ത് പ്രവേശിക്കേണ്ടത്. അതിന്റെ അര്‍ത്ഥം ഈശ്വരനെ കാണാനും ആരാധിക്കാനും ചെല്ലുന്ന മനുഷ്യന്‍ സമ്പൂര്‍ണ്ണ വിനയത്തോടു കൂടെ തലകുനിച്ച് നടു വളച്ച്, മുട്ടു മടക്കി ഇഴയുന്ന പരുവത്തില്‍ ഈശ്വര സന്നിധിയിലേക്ക് ചെല്ലണം. ഇത് ഏതു മതവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്താവുന്നതാണ്. ഈശ്വരസന്നിധിയിലെത്തുന്ന മനുഷ്യന്‍ പൂര്‍ണ്ണമായ വിനയത്തോടെയായിരിക്കണം. അങ്ങിനെ ചെല്ലുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ് ഈശ്വരനെ കാണാന്‍ കഴിയുന്നത്.
രണ്ടാമത്തെ പാഠം, അങ്ങിനെ കണ്ടു കഴിഞ്ഞാല്‍ എന്തു സംഭവിക്കും? രണ്ടുകൂട്ടര്‍ അവിടെ ചെന്നതിനെ സംബന്ധിച്ചാണ് ബൈബിളില്‍ പറയുന്നത്. ഒന്ന് ആട്ടിടയന്‍മാരാണ്. അവര്‍ ഒരു വിവരവുമില്ലാത്ത ആളുകളായിരുന്നു. പക്ഷെ, അവര്‍ എന്താണ് ഈ കൂത്ത് എന്നു കാണാന്‍ വേണ്ടി പോയതാണ്. മാലാഖമാര്‍ ആകാശത്തില്‍ നിന്നിറങ്ങി വന്ന് പാട്ടുപാടി എന്നൊക്കെ പറയുമ്പോള്‍ വിദ്യാഭ്യാസമുള്ള ആളുകള്‍ ഇവര്‍ ആകാശത്തില്‍ എങ്ങനെയാണ് നില്‍ക്കുന്നത് എന്ന് എത്തി നോക്കും. ഇവര്‍ക്ക് അത്തരത്തിലുള്ള സംശയങ്ങളൊന്നുമില്ല. പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യരാണ്. അവര്‍ കേട്ടപാതി കേള്‍ക്കാത്ത പാതി, കേട്ടതെന്താണെന്ന് അറിയാന്‍ വേണ്ടി പോയപ്പോഴാണ് ക്രിസ്തുവിനെ കണ്ടത്. പക്ഷെ, കണ്ടു കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു വരുന്നതിനെ കുറിച്ച് പറയുമ്പോള്‍, അവര്‍ സന്തോഷിച്ച് ഉല്ലസിച്ച് ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തി തിരിച്ചു പോയി എന്നാണ് പറയുന്നത്. അവര്‍ എവിടെ നിന്നു വന്നോ അങ്ങോട്ട് തന്നെയാണ് തിരിച്ചു പോയത്. നമ്മളായിരിക്കുന്ന അവസ്ഥയില്‍ നമ്മുടെ കര്‍മ്മ മണ്ഡലത്തില്‍ തന്നെ, നമ്മുടെ ഓഫീസുകളില്‍ നമ്മുടെ കച്ചവട സ്ഥലങ്ങളില്‍ നമ്മുടെ പത്ര സ്ഥാപനങ്ങളില്‍ നമ്മുടെ റേഡിയോ നിലയങ്ങളില്‍, എവിടെയൊക്കെ നാം ജോലി ചെയ്യുന്നോ അവിടെയൊക്കെ തന്നെയാണ് തിരിച്ചു വരുന്നത്. പക്ഷെ, യേശുവിനെ അല്ലെങ്കില്‍ ഈശ്വരനെ കണ്ടിട്ട് തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍ ഉല്ലാസത്തോടും സന്തോഷത്തോടും ഈശ്വരനെ മഹത്വപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടുമായിരിക്കും തിരിച്ചു വരുന്നത് എന്നു മാത്രം.
രണ്ടാമത്തെ കൂട്ടരെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് അതു പോലെ തന്നെയാണ്. പേര്‍ഷ്യയില്‍ നിന്നും ഇന്ത്യയില്‍ നിന്നുമൊക്കെയുള്ള പൗരസ്ത്യ ദേശത്തെ പണ്ഡിതന്‍മാര്‍, അവര്‍ വന്ന വഴിയേ അല്ല തിരിച്ചു പോവുക. അവര്‍ക്ക് ദര്‍ശനമുണ്ടായി അവര്‍ വേറൊരു വഴിയായി തിരിച്ചു പോയി എന്നാണ് ബൈബിളില്‍ പറയുന്നത്. ഈ രണ്ടുമാണ്, വിനയത്തോടു കൂടി ചെന്നാല്‍ മാത്രമേ ക്രിസ്തുവിനെ കാണാന്‍ കഴിയുകയുള്ളൂ എന്നതു പോലെ പ്രധാനമായ മറ്റു രണ്ടു സംഗതികള്‍.
അങ്ങനെ കാണുന്നതിന്റെ അനുഭവമെന്താണ്? ഒന്ന്, നമ്മള്‍ അങ്ങോട്ടു പോയ വഴിയേ അല്ല ഇങ്ങോട്ട് തിരിച്ചു വരുന്നത്. മറ്റൊരു വഴിയായി തിരിച്ചു പോരും. രണ്ട്, സന്തോഷിച്ചും ഉല്ലസിച്ചും ഈശ്വരനെ മഹത്വപ്പെടുത്തിയുമാകും നമ്മുടെ മടക്കയാത്ര. എവിടെ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടുവോ അവിടേക്ക് തന്നെയാണ് തിരിച്ചു വരുന്നത്. ഒരാള്‍ ഒരു സന്യാസിയായാലോ, ഒരു ഇമാമായാലോ, ഒരു ബിഷപ്പ് ആയാലോ മാത്രമേ ഈശ്വരനെ കാണാന്‍ കഴിയൂ എന്നില്ല. നമ്മളായിരിക്കുന്ന അവസ്ഥയില്‍ നമുക്ക് ഈശ്വരനെ കാണുകയും, ഈശ്വരനെ അനുഭവിക്കുകയും, ആ ഈശ്വരന്റെ അനുഭവത്തില്‍ ജീവിക്കുകയും ചെയ്യാവുന്നതാണ്.
പക്ഷെ, വിനയമുണ്ടാകണം ഈശ്വരസന്നിധിയില്‍ ചെല്ലാന്‍. തല കുനിക്കാനും, നടു വളക്കാനും, മുട്ടിലിഴയാനും നമ്മള്‍ തയ്യാറാകണം. അങ്ങനെ ഈശ്വരനുമായി നമ്മള്‍ സമാഗമം നടത്തിയ ശേഷം നമ്മള്‍ മടങ്ങുമ്പോള്‍, നമ്മള്‍ വന്ന വഴിയേ ആയിരിക്കില്ല, മറ്റൊരു വഴിയേ ആയിരിക്കും മടങ്ങുന്നത്. അത് ഉത്കണ്ഠാകുലരായിട്ടോ ആകാംക്ഷാഭരിതരോ ആയിട്ടായിരിക്കില്ല. നേരെ മറിച്ച്, സന്തോഷത്തോടും ഉല്ലാസത്തോടും കൂടി ഈശ്വരനെ മഹത്വപ്പെടത്തിയായിരിക്കും. അങ്ങനെ നമ്മള്‍ പുറപ്പെട്ട സ്ഥലത്തേക്ക് തിരിച്ചു വന്നാല്‍ പോലും, പുറപ്പെട്ട മനുഷ്യനായല്ല നമ്മള്‍ തിരിച്ചു വരുന്നത്. ഈശ്വരനുമായി സമാഗമം നടത്തിയ ഒരു പുതിയ മനുഷ്യനായിട്ടായിരിക്കും തിരിച്ചു വരുന്നത്. ആ നവീകരണത്തിന്റെ അനുഭവം എല്ലാ ജാതി മതസ്ഥരായ ആളുകള്‍ക്കും ഉണ്ടാകട്ടെ എന്നു ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു.
പുതിയ വര്‍ഷത്തില്‍ സര്‍വ്വ ശക്തനും ജഗനിയന്താവുമായ പരമ കാരുണ്യവാന്‍ എല്ലാവരെയും അനുഗ്രഹിക്കുമാറാകട്ടെ എന്ന് ആശംസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു

A few Easter Thoughts

Do you think Jesus was still smelling the perfume Mary poured over him days before as he was in jail and hung on the cross? Did it remind him of friends,being loved, of those who believed?

Pilate would not deal with Jesus. His wife said to him: “Don’t have anything to do with that innocent man, for I have suffered a great deal today in a dream because of him.” (Matt. 27:19) God surely wanted the Jews to see that it was their own murdersome hearts that crucified Jesus, not this Roman official’s decree.

Jesus was given a cross, a robe, AND a staff, which he was beaten with by the guard. (Matt. 27:29-30). He was handed a staff, then beaten with it. He was beaten in many ways, but somehow, I missed this, and it touched me that I didn’t know.

The stone may not have been rolled away for Jesus to get out of the tomb, but for people to come into the tomb to see that He had risen! Later in his appearance, it is documented that Jesus walked through a wall where the disciples were meeting to prove He had risen to a doubting Thomas, one of his disciples who’d missed his first appearance. So then, Jesus could have walked right through the stone as well!

Just a few new thoughts I’ve picked up on this Easter. What about you? Anything you’ve learned or are meditating on?

Who is Jesus Christ?

Humble Beginnings

Who is Jesus Christ? He is God's only begotten son, yet He came from the throne of His Father to the womb of a woman. He became Son of Man that we might become sons of God.
He was conceived by the Holy Spirit, and born of a virgin. He lived in poverty, and was unknown outside of Nazareth. He had neither wealth nor influence.
He laid aside His purple robe for a peasant's gown. He was rich, yet for our sakes He became poor. He slept in another's stable; He rode another's donkey; He was buried in another's grave.

Miraculous Ministry

Who is Jesus Christ? History has never known such as He. In infancy, He startled a king. As a boy, He stunned the theologians with His knowledge and wisdom, for His knowledge was directly from God.
In manhood, He ruled the elements and quieted the raging sea. He healed without medicine, and fed thousands from a boy's lunch. Even demons obeyed Him and He gave back life to those who were dead.
Yet He suffered and sustained in body and soul the anger of God against the sin of the whole human race. He was despised and rejected of men. Though He was innocent, He was condemned by a civil judge and sentenced to death on a cross.

Life-changing Impact

Who is Jesus Christ? By His suffering and death, He paid completely for the sins of all who believe in Him. He set us free from the certain judgment and eternal condemnation of God that was to fall on all of us.
Some have given their lives for others, and great men have come and gone, yet Jesus Christ lives on. Herod could not kill Him. Satan could not stop him. Death could not destroy Him. The grave could not hold Him. Having fully satisfied God's perfect justice, He conquered death and rose on the third day as He said He would.

A Question for Each of Us!

Who is Jesus Christ? For the last 2,000 years, every man, woman and child has been confronted with this same question. In Mathew 16:15, Jesus put it this way, 'But who do you say that I am?' One of His disciples, Simon Peter, replied: 'You are the Christ, the Son of the living God.' Now it's your turn. Who do you say that He is?

The Priesthood

What is the priesthood? Before dealing at length with the meaning of the priesthood in the Catholic Church, there is value in first looking at the priesthood in general, as revealed to us by God in the Sacred Scriptures, because today in so many circles there is such widespread confusion. People are being told that priests are really no different from the rest of the faithful. They are being told that at most priests are only ministers of the Gospel. Yet they have learned over the years that the priesthood is the sublimest dignity that God can confer on a human being.
Whatever happened to that sublimity when they see thousands of priests leaving the active priesthood, as they say, to be laicized? In many countries, especially in North and South America, vocations to the priesthood are at an all time low. Large archdioceses have had as few as one ordination in four years. Some have had at least a few vocations; none have had many; but many have had almost none. Permanent deacons are being ordained in quantity, partly to supplement the dwindling ranks of the priesthood. But a deacon is not a priest. All of these and some other phenomena make the question we are asking ourselves crucially important. If the future of the Catholic Church in countries like the United States is to be assured, we need to understand better who a priest is, what his dignity is, and above all appreciate his absolute indispensability for the people of God.
First then, let us look at the priesthood in the Old Testament revelation. As we read the pages of the Old Law, going back to the early history of Israel, we see that priests were an essential part of the chosen people. Their function was to act as mediators between the people and God. A priest was, therefore, first of all a mediator. This concept has been refined, deepened, and expanded but not substantially changed from the Old Law to the New Law. He stood between the people whom he represented and the God whom he addressed.
Yet as we know in the Old Testament there were two kinds of mediators between God and the people. There were mediators from God to communicate His mind and His will to the people. These mediators were called prophets. They were from God to the people. We might call this downward mediation: from heaven to earth. There were also mediators from the people to God to offer Him the people's adoration, invoke His aid, and beg His mercy for the people's sins. These were in Old Testament parlance called priests. This was the upward mediation: from earth to heaven. Moreover, the priests of the Old Testament were not only to mediate from the people to God, they were to do so in a distinctive, indeed, unique way. They were to offer sacrifices (the plural is of the essence of the Old Law) of goats and sheep, of oxen and cattle, of bread and wine, of wheat, barley, and oats, and fruits of trees.
If the first function, therefore, of a priest was to be mediator from the people to God, his second function was to offer sacrifice. A priest, then, was a mediator who offered sacrifice. However, not everyone was allowed to exercise the priestly office. Only those specially chosen by Yahweh were permitted to offer sacrifice. When on one dramatic occasion, King Saul, as we recall, dared to arrogate to himself the offering of sacrifice, he was severely punished. It was in this context that the phrase was first spoken, "Obedience is better than sacrifice". Saul was disobedient and God was displeased with his sacrifice because, though king, he was not a priest. He was not chosen for that office.
Thirdly, then, beyond being a mediator and beyond offering sacrifice, a priest was one specially chosen by God to do the mediation and to offer the oblation to God. In a word, a priest must be divinely chosen. No one presumed to be a priest on his own. So much for a thumb nail review of some two thousand years of Jewish prophetic and priestly history.
Let us consider the priesthood in Christianity. With the advent of Christ, the priesthood of the Old Law was elevated to the height it had never before possessed. It also became the cornerstone of the Christian religion so much so that we might almost define true Christianity as the religion of a divinely revealed priesthood. Christianity is indeed priestly and the priesthood is of its essence: no priesthood, no Christianity.
This priesthood of the New Law is really three kinds of priesthood; all, however, take their origin from and depend on the Incarnation of the Son of God. There is, first of all, the priesthood of Jesus Christ. By His Incarnation, Jesus offered to His heavenly Father all the acts of His human will. Remember, a priest is one who offers. God could not offer to God. God had first to become man to make it possible for an oblation, or more accurately, a sacrifice to be offered. God had first to have a human will to make the priesthood possible.
Christ's priesthood, therefore, began in Mary's womb. He lived His priesthood during the nine hidden months within His mother, then through the many years at Nazareth, and while preaching and doing good throughout Palestine. But especially on the cross did He live this priesthood, where He united all the acts of a mortal human being capable of suffering and of death into one supreme sacrifice, by which He became the Mediator par excellence between the human race and God, our priest and pontiff for a sinful mankind. Such was Christ's priesthood in His mortal flesh on earth. But we are not finished. In fact, Christ's priesthood in a profound sense only began during His mortal sojourn which ended on Calvary. Jesus continues His priesthood even now. He had better; otherwise, we could not have a Mass.
As our eternal High Priest He worships, praises, and thanks the divine majesty in His own name and in the name of His people. But, though sinless Himself, He is head of a very sinful human family. So He intercedes before the throne of the Father for us. Being heard by the Father, He keeps sending down blessings on us from His heavenly home. This priesthood of Jesus Christ is the only one fundamental priesthood now in the Church. All other priesthoods are participations in this one. The participation takes place in two different ways. First and mainly, by those ordained to the ministerial priesthood and secondly, by all the faithful as belonging to the priesthood of the faithful.
We have, therefore, because of Christ's priesthood, first of all the ordained ministerial priesthood which we identify with the sacrament of orders. Who belongs to this priesthood? All those who are of the sacerdotal rank: priests, bishops, and the Pope at their head. When did this participated ministerial priesthood of Jesus begin? It came into existence at the Last Supper when the Savior did two things. He first changed bread and wine into Himself and already offered, the night before He died, the death He would endure. Then He told the disciples to do what He did "in commemoration of me". It is a defined article of the Catholic Faith that the ordained ministerial priesthood, the sacrament of orders, was instituted personally by Jesus at the Last Supper.
Finally, beyond the ordained ministerial priesthood, which is unique and possessed only by those who receive the sacrament of orders, there is a true although subordinate sense in which all the baptized faithful belong to the priesthood of Christ. We begin to share in the priesthood of the Savior when we are baptized into the priesthood of Christ. This sacramental character which we receive at Baptism is deepened by the sacrament of Confirmation and the Holy Eucharist. It is because of this sharing in Christ's priesthood that the faithful are able to receive any of the other sacraments; without this one no other sacrament can be received. It is because of this share in Christ's priesthood that they are enabled to offer with the priest at the altar the body and blood of the Son of God to His heavenly Father, which is why it is said, "Pray, brethren, that my sacrifice and yours may be acceptable to God, the almighty Father."
Our enablement is conditioned by our sharing in this priesthood of Christ. Because we are baptized, we participate in the role of Christ, the High Priest; we are thus able to be victims with Jesus-victims like Jesus as man, but victims for Jesus who is God. This is the priesthood about which Saint Peter wrote. We should recall the first Pope reminding the faithful that they share in Christ's royalty because they share in His capacity for sacrifice; our King is a crowned King indeed, but crowned on earth with a crown of thorns. That is the kind of priesthood that we are all privileged to participate in. While the fact of sharing in this priesthood is an article of our faith and made possible by our Baptism, the degree of this participation, its intensity, and its fruitfulness for the good of our souls and the souls of others, depends on the willingness with which we are co-offerers and especially co-offered with the Savior.
It is almost too ambitious for words to try to exhaust the meaning of the priesthood. My first recommendation, therefore, is to spend much more time than perhaps what we have been doing in meditating on the priesthood. Where can we find material from which we can gain deep insights on God's revealed wisdom regarding the priesthood? First of all, read Saint Paul's letter to the Hebrews. Many people do not meditate much on Saint Paul, and Hebrews is not his easiest letter. In any case, the thirteen chapters of the letter to the Hebrews are the most exhausting revelation we have on the meaning of Christ's priesthood and of our share in that priesthood.
Secondly, look into the teachings of the Church. Here I would especially single out "Mediator Dei" of Pope Pius XII on the sacred liturgy. There are many beautiful and profound things about the priesthood in general in this document. There is an especially clear distinction between the priesthood of the ministry (those who are ordained) and the priesthood of all the faithful, with a long, elaborate explanation of how we faithful might more effectively live out our own baptized priesthood.
The priesthood is indeed important; without it there is no Church. Needless to say, the priesthood is challenged. The late Pope Paul VI more than once said that never in the history of the Church has the priestly office been more attacked than today. Hence, if ever the priesthood needed support—of the priests, first of all, of their fellow-priests, and of all the faithful through prayer and sacrifice—it is today.
Consequently, not merely knowing about the priesthood, but praying and offering God sacrifices for the priesthood are indispensably important in our day. Undoubtedly God is allowing the shepherds to be struck and thus the sheep to be scattered. May we offer our petitions and pains to God that He might have mercy on His people by restoring His priesthood to that dignity, that importance, that respect, and that multitude of ministers of the Gospel and the sacraments, without which, as we now sadly see, millions are literally wandering about as sheep who are lost because they do not have those who, under God, should help lead them back to Him.

Fr. John A. Hardon, S.J.


A Real Priest
Desire, anger, miserliness, lust, insolence and jealousy are the six enemies of man. They come in the way of man's growth. Great men have always advised that we should conquer these six weaknesses and for that we should keep our eyes, ears and tongue under our control. It is difficult to conquer them. Vasishta had succeeded in keeping them under his control. Having admired his effulgence, tapas and principled life, the kings of the lkshvaku dynasty had requested Vasishta to be their preceptor and priest ('Purohita').
What does the word 'Purohita' mean?
Purah-standing in the forefront.
hita - one who does good.
One who does good to his disciples is a Purohita.

Actress Nagma became Evangelist

Popular South Indian actress Nagma has now become a Christian evangelist.

According to a news reported by christianmessenger the actress, who ruled the roost in Tamil, Telugu and Hindi language films in India from 1993 to 1997, revealed about the transformation in her life while speaking at a prayer meeting for film artistes organized in Vijay Park Hotel, Chennai by Jesus Redeems Ministries founder Pastor Bro. Mohan C. Lazarus.

Many film personalities including director Prabhu Solomon, actors Chinni Jayanth and Junior Balaiah attended the meeting.
The site reported that, at the meeting, she is said to have told the gathering that she is ready to preach the Gospel in every city and town that the Lord takes her to. According to the media reports, the actress shared her testimony and wowed the audience with her knowledge of the Bible at the meeting.

According to an actor who was present on the occasion, the actress was emotionally charged and spoke well for more than one hour. In fact she surprised everyone when she substantiated her speech with quotes from the Bible, added the actor. The actor also said that, reportedly the actress said in her speech that her stint in politics led to depression and she even went to the extent of attempting suicide. At that time, she had the chance to read Bible, which brought about a change in her. Now she wants to preach the Bible and spread peace everywhere.

The site reported the background for her change as She said that her life style forced her to attempt suicide and hence she sought the help of the Lord. Nagma told the gathering that Jesus Christ was the only super star in her life. Earlier, she made a reference to her acting career where she had paired as the leading lady with several actors in Tamil, Telugu, Hindi and Bhojpuri films (different language movies in India)

The actress also told that , she dabbled in politics briefly and a copy of the Bible that she got when she was depressed and contemplating suicide saved her from killing herself. All her problems, she said, started fading away one by one after she accepted Jesus Christ as her personal Savior.
Actress Nagma was born in an ordinary Muslim family in the state of Punjab

History of Mampally

The Mampally Holy spirit Church situated on the banks of the Arabian sea in the south west of Kerala state of India.
Even though historical records are not available many foretold stories there preserved to be proved. It is set to be in the middle of the 14th century, a taj prayer hall was here in the sea shore. At that time 7 families were here who followed Christianity. Before the advent of St. Francis Xavier, Christians were here. It is unknown how they slipped into Christianity or by whom it was carried out.
The famous historian `sho hammer’ pointed out that in AD 1545 St. Francis Xavier constructed church in Mampally which was dedicated to the Holy Spirit. The Latin Catholic in Kerala is not from a single race. It is a mixture of converted people from different societies and races. People they converted to Christianity to escape from caste system, the historical records are also authorizing these facts.
In the 18th century by the fall of the Portuguese in Kerala all of the Portuguese churches came under the dutch. In 1790 the Dutch government handed over all the authorities to the Varapuzha Diocese. But the people of Mampally and Anjengo rerouted to Syrian Diocese. But People were unfamiliar to the Syrian system of worship. They wanted to go back to Kochin Diocese. So they took the help of Veluthambi Dalava, the then chief of Travancore. Velu thambi dalava wrote a letter to the Bishop of Varappuzha. Because of the primacy of Mampally Church Varappuzha Bishop was reluctioned to give up. The bishop of Varappuzha called the attention of Lord Micelles the then president of Madrass. Later Mampally became a part of Trivandrum Arch Diocese.
The church of Mampally was a spiritual architecture of portugese culture. That old station at Mampally lost forever in 1992. The then Parish priest Rev. Fr. E. Wilfred put forward the idea of constructing a new church which was completed and inaugurated on 13th August 1995, thus the new church was build and blessed by most rev. Arch Bishop Dr.M Soosai pakiam.